مقالات بیماری های داخلی دکتر مازیار پورکسمایی

مقالات سایت رسمی دکتر مازیار پورکسمایی

مقالات

من معتقدم این روزها در واقع زمان امتحان شدن تک تک ما ایرانیان است. ولی از دید من که پزشک هستم سختی کار آنجا است که وقتی همه از بیمار کرونایی فرار می کنند من خود را به دل خطر می سپارم تا بتوانم درمانگر باشم. آیا به فکر شهرت هستم یا چیز دیگری باعث میشود تجربه ی بیمار دیدن را ادامه دهم نمی دانم ولی نکته ای که آزارم می دهد این است که مردم با من نیز همچون بیمار کرونایی و ناقل ویروس برخورد می کنند و البته حق دارند. انگار فرسنگها با مردمم فاصله گرفته ام

روز امتحان

جدیدترین فلوچارت تشخیصی و درمانی بیماری کورونا ویروس ۲۰۱۹ (COVID-19) را که به همت اساتید از طرف وزارت بهداشت ارائه شده را می توانید در فایل ضمیمه دانلود کنید:

فلوچارت سیزدهم اسفند تشخیص و درمان COVID-19

مطالب کاربردی

به تازیگی بیماری جدیدی در ایران در حال گسترش است که ابعاد آن در پاره ای از ابهام اطلاع رسانی می شود. با این وجود دستور العمل هایی که برای مقابله با ویروس کورونا ارائه شده است قابل تامل و ارزشمند می باشد. فایل پروتکل کشوری درمان بیماری را برای مرور همکاران پیوست نمودم. امیدوارم برایتان مفید باشد

COVID-19

بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد می بایست تحت درمان ضد پلاکت دو گانه (آسپرین + پلاویکس) قرار بگیرند. اما استفاده از این داروها همواره باعث افزایش خطر خونریزی بخصوص در بیمارانی است که مبتلا به ترومبوسیتوپنی یا کاهش پلاکت هستند. اصولا به تعداد پلاکت زیر ۱۵۰ هزار در هر میکرولیتر خون واژه ی ترومبوسیتوپنی گفته می شود. اما معمولا تا هنگام کاهش پلاکت به زیر ۱۰۰ هزار نگرانی وجود ندارد. ترومبوسیتوپنی زیر ۵۰ هزار در هر میکرولیتر را به عنوان کاهش پلاکت شدید می شناسیم. اینکه تا چه حد مجاز هستیم به هنگام ترومبوسیتوپنی از دارهای ضد پلاکت استفاده کنیم مطالعه ی چندانی نشده است. اما مقاله ی زیر نظر کارشناسان مربوطه را درباره ی این گروه از بیماران جمع آوری کرده است. نکته ی مهم اینجا است که در پلاکت زیر ۵۰ هزار مجاز به تجویز داروی آنتی پلاکت و انجام PCI نیستیم و در صورتی که پلاکت بین ۵۰ هزار و ۱۰۰ هزار باشد و اقدام به انجام PCI کنیم می توانیم آِسپرین و پلاویکس را در ماه اول به همراه ضد اسید PPI تجویز کنیم و از ماه دوم آسپرین قطع می شود. اگر همین بیمار تحت PCI قرار نگیرد از ابتدا پلاویکس و PPI تجویز می کنیم و از استفاده از آسپرین خودداری می کنیم. امیدوارم که مفید باشد

درمان ضد پلاکت در بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد دارای ترومبوسیتوپنی

در حال حاضر دو نوع واکسن غیر فعال پنوموکوک در بازار موجود است:۱) واکسن پنوموکوک ۱۳ والان یا Prevenar-13: که پلی ساکارید تغلیظ شده ی کپسولی ۱۳ سروتیپ پنوموکوک را شامل می شود که با پیوند کووالانسی به پروتئین ناقل متصل است. ۲) واکسن پنوموکوک ۲۳ والان یا Pneumovax-23 که محتوی پلی ساکارید تغلیظ شده ۲۳ سروتیپ پنوموکوک استسوای این تفاوت در محتوی تعداد سروتیپ هایی که در هر نوع واکسن وجود دارد باید دانست که Provenar-13 علاوه بر تحریک سلولهای لنفوسیت B-Cell می تواند باعث ایجاد تحریک سلولهای T-cell شود اقدامی که برای ایجاد سلولهای خاطره ای لنفوسیت B ضروری است و فقط در نوع ۱۳ والان واکسن مشاهده می شود.چه افرادی فقط نیاز به تزریق واکسن ۲۳ والان پنوموکوک یا PPSV23 را به تنهایی دارند (به این مفهوم که نباید واکسن ۱۳ والان را برای آنها تزریق کرد) شامل افراد ۱۹ تا ۶۴ ساله ای است که ریسک بیشتری برای ابتلا به پنوموکوک دارند و یا عوارض ابتلا به این بیماری در آنها بیشتر است. این افراد عبارتند از:۱) سیگاریهای فعال ۲) بیماران قلبی مزمن شامل نارسایی احتقانی قلب و کاردیومیوپاتی ( به جز فشار خون) ۳) بیماران ریوی مزمن شامل آسم و COPD 4) بیماران دیابتی ۵) افراد دارای اختلال سوء مصرف الکل ۶) بیماران کبدی مزمن شامل سیروزبعضی افراد می بایست هر دو واکسن ۱۳ والان و ۲۳ والان را تزریق نمایند. این افراد شامل کلیه ی بالغین دارای یکی از بیماری های زمینه ای زیر یا افراد بالاتر یا مساوی ۶۵ سال هستند. در این موارد بهتر است ابتدا واکسن ۱۳ والان تزریق گردد و سپس واکسن ۲۳ والان تزریق شود. فاصله ی زمانی بین تزریق دو واکسن بستگی به نوع بیماری فرد دارد. بیمارانی که می بایست هر دو واکسن را تزریق کنند عبارتند از:۱) افراد مبتلا به نشت مایع مغزی و نخاعی ۲) افراد دارای کاشت حلزون شنوایی ۳) نداشتن طحال (عملکردی یا آناتومیک) که شامل بیماران زیر است: بیماری کم خونی داسی شکل، سایر هموگلوبینوپاتی ها، فقدان مادرزادی و اکتسابی طحال ۴) بیماران دارای اختلال سیستم ایمنی مانند: ضعف مادرزادی یا اکتسابی در سیستم ایمنی (کمبود سلول B یا T، کمبود کمپلمان، اختلالات فاگوسیتی (به جز بیماری مزمن گرانولوماتوز)، ابتلا به HIV، بدخیمی گسترده (بدخیمی متاستاتیک یا تحت شیمی درمانی)، بدخیمی خونی (لوسمی، لنفوم هوچکین، لنفوم غیر هوچکین، میلوم مولتیپل)، پیوند عضو، ضعف ایمنی به علت تجویز کورتون یا رادیوتراپی، نارسایی کلیوی مزمن، سندرم نفروتیکدر بعضی منابع ذکر شده که می توان به افرادی بالای ۶۵ سال که مبتلا به هیچ بیماری زمینه ای دیگری نیستند از واکسن ۲۳ والان به تنهایی استفاده کرد. اقدامی که در بسیاری از کشورهای اروپایی انجام می شود. هر چند به نظر می رسد تزریق توام واکسن ۱۳ والان و ۲۳ والان برای افراد بالاتر از ۶۵ سالی که دارای اندیکاسیون دریافت واکسن ۲۳ والان در سن قبل از ۶۵ سال هستند مفیدتر است. همچنین بهتر است افراد بالاتر از ۶۵ سال که قصد سفر به مناطقی را دارند که برنامه ی واکسیناسیون منظمی نداشته اند از هر دو واکسن ۱۳ و ۲۳ والان استفاده نمایند.گرچه توصیه ی خاصی در این مورد نشده است ولی پیشنهاد می گردد که تمامی افرادی که از ابتلا به بیماری مهاجم پنوموکوک جان سالم بدر برده اند هر دو نوع واکسن ۱۳ والان و ۲۳ والان را تزریق نمایند حتی اگر به هیچ یک از بیماری هایی که در بالا ذکر شد مبتلا نباشند.توصیه بر این است که افراد بالای ۶۵ سال که دارای بیماری زمینه ای هستند واکسن ۲۳ والان را با فاصله ی حد اقل یک ساله از دریافت واکسن ۱۳ والان دریافت نمایند و برای ادامه واکسیناسیون نیز حد اقل ۵ سال با آخرین دوز تزریقی واکسن ۲۳ والان فاصله زمانی باشد. افراد بالای ۶۵ سال که مبتلا به هیچ یک از بیماریهای زمینه ای ذکر شده نیستند شاید بهتر باشد فقط واکسن ۲۳ والان را دریافت نمایندبرای افرادی که یک یا چند تزریق واکسن ۲۳ والان داشته اند و تا کنون واکسن ۱۳ والان را تزریق نکرده اند و بر طبق اندیکاسیون نیازمند دریافت این واکسن هستند توصیه می شود یک نوبت واکسن ۱۳ والان را با حد اقل فاصله ی زمانی یک ساله نسبت به آخرین تزریق واکسن ۲۳ والان دریافت نمایند.برای افراد زیر ۶۵ سال که نیازمند دریافت مجدد واکسن ۲۳ والان هستند (نظیر بیماران ضعف ایمنی) توصیه بر این است که فاصله زمانی با دریافت واکسن ۱۳ والان حد اقل ۲ ماه (هشت هفته) و فاصله ی زمانی با دریافت واکسن ۲۳ والان قبلی حد اقل ۵ سال باشد. و در صورتی که ابتدا واکسن ۲۳ والان دریافت داشته اند برای دریافت واکسن ۱۳ والان باید یک سال بعد اقدام نماید.

واکسن پنوموکوک

چه افرادی نیاز به تزریق واکسن آنفلوانزا دارند:۱) افراد بالای ۶۵ سال ۲) بیماران ریوی مزمن نظیر مبتلایان به آسم و COPD 3) بیماران قلبی مزمن نظیر بیماری مادرزادی قلب، نارسایی مزمن قلب، بیماری ایسکمیک قلب ۴) بیماران کبدی مزمن نظیر سیروز ۵) بیماران کلیوی مزمن مانند سندرم نفروتیک ۶) بیماران مبتلا به ضعف ایمنی نظیر ابتلا به HIV، یا دریافت کننده های داروهای ایمونوسوپرسیو یا شیمی درمانی و مصرف مزمن کورتون و همچنین افراد همخانه با این بیماران ۷) افرادی که در مراکز شلوغ و پر جمعیت زندگی می کنند نظیر زندان، مراکز مراقبت، مدرسه و خوابگاه چرا که امکان انتقال سریع بیماری وجود دارد. ۸) پزشکان و کادر درمان و افرادی که در سیستم بهداشتی شاغل هستند ۹) مادران باردار ۱۰) کودکان سنین بین ۶ ماه تا ۵۹ ماهواکسن برای افراد مبتلا به آلرژی به پروتئین تخم مرغ یا افرادی که در سابقه خود ابتلا به بیماری گیلن باره داشته اند ممنوع است.

چه افرادی می بایست واکسن آنفلوانزا تزریق کنند؟

هنگامی که آکرومگالی دارید، بدن شما بیش از اندازه هورمون رشد ترشح می کند. این موضوع باعث ‌می‌شود اعضای بدن شما مانند دست، پا و صورت بیش از حد رشد کند. آکرومگالی همچنین قلب و استخوان‌های شما را نیزتحت‌تاثیر قرار می‌دهد. هورمون رشد بیش از حد ممکن است برای کودکان مشکل‌ساز باشد اما این یک مورد متفاوت است که رشد غیر عادی یا ژیگانتسیم نامیده ‌می‌شود.علل شایع آکرومگالی چه هستند ؟ شایع‌ترین علت آکرومگالی ، یک تومور خوش‌خیم در غده‌ هیپوفیز شماست که زیر مغز واقع‌ شده ‌است. این یک تومور سرطانی نیست. این تومور باعث می شود که بدن شما بیش‌ازحد هورمون رشد تولید کند.علایم آکرومگالی چیست ؟ اول، دست‌ها و پاهایتان شروع به متورم شدن می‌کند. ممکن‌است متوجه تغییراتی در سایز کفش خود، به‌خصوص عرض آن شوید. صورت، لب، بینی و زبان اغلب تغییر می‌کند و بزرگتر و متورم‌تر می‌شود. دندان‌هایتان ممکن‌است شروع به افتادن کند. پیشانی و فک پایینی شروع به بزرگ شدن می‌کنند و از صورت شما جلو تر می آیند . علایم دیگر آکرومگالی ممکن‌است شامل موارد زیر باشد: درد مفاصل و آرتریت، زبر شدن موهای بدن، بم‌شدن صدا، مشکلات عصبی، فشار خون بالا، بیماری قلبی، ضخیم‌شدن پوست، تعریق زیاد و پوست چرب، سردرد، خروپف و مشکلات تنفسی، ضعف‌ و خستگی، سوزن‌سوزن شدن یا درد در انگشتان دست، مشکلات بینایی، میل جنسی پایین‌تر، تغییرات در چرخه‌ی قاعدگی و ترشحات پستان در زنان، اختلال نعوظ در مردان، و حتی گاهی‌اوقات مشکلاتی از قبیل دیابت نوع ۲ ، فشارخون‌بالا، بیماری‌های قلبی و بزرگ‌شدن قلب را مشاهده می کنید.درمان آکرومگالی چگونه است؟ دکتر، باتوجه به سن، سلامت و همراهی شما، بهترین روش‌ها را به‌کار خواهد بست تا شما بهبود یابید. سه راه برای درمان آکرومگالی وجود دارد: • جراحی • دارو • اشعه‌درمانی

آکرومگالی

دوپویترن یک ناهنجاری دست است که معمولا طی سال ها رشد می کند. این وضعیت بر لایه ای از بافتی که در زیر پوست کف دست شما است، تاثیر می گذارد وگره های بافتی در زیر پوست تشکیل می شود که در نهایت باعث ایجاد یک طناب ضخیم شده و می تواند یک یا چند انگشت را به حالت خمیده دربیاورد. دوپویترن می تواند استفاده از دست هایتان را برای انجام کارهای خاصی سخت کند. از آنجا که انگشت شست و انگشت اشاره معمولا تحت تأثیر قرار نمی گیرند، بسیاری از افراد ناراحتی و ناتوانی زیادی برای انجام فعالیت های حرکتی مانند نوشتن را ندارند اما با پیشرفت دوپویترن، می تواند توانایی دستان شما را به طور کامل محدود کند همانند باز کردن کامل دستها، گرفتن اشیا بزرگ، یا قرار دادن دستتان در جاهای باریک. انگشتان آسیب دیده را نمی توان به طور کامل صاف کرد، که این موضوع می تواند فعالیت های روزمره ی شما را مانند قرار دادن دست ها در جیب، دستکش دست کردن و یا دست دادن تحت تاثیر قرار دهد. دوپویترن به طور معمول در طول سالها به آرامی پیشرفت می کند، این وضعیت معمولا با ضخیم شدن پوست در کف دست شما آغاز می شود و همانطور که در حال پیشرفت است، پوست روی کف دست شما ممکن است چروک یا گود شود. یک قوس از بافت می تواند در کف دست شما ایجاد شود این توده ممکن است به لمس شدن حساس باشد اما معمولا دردناک نیست. در مراحل بعدی دوپویترن، طنابهای بافتی که زیر پوست کف دست شما قرار دارند، می توانند تا انگشتان شما گسترش پیدا کنند به طوری که این طناب ها سفت می شوند و در مواقع شدید انگشتان شما ممکن است به سمت کف دستتان خم شوند. لذا نام دیگر این بماری را انقباض دوپویترن می گذارند. انگشت کوچک و حلقه بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند، اما انگشت میانی نیز می تواند درگیر باشد، انگشت شست و اشاره به ندرت تحت تاثیر قرار می گیرند. دوپویترن در هر دو دست می تواند اتفاق بیفتد، هر چند یک دست معمولا به شدت بیشتری تحت تاثیر قرار می گیرد. علت اصلی این بیماری ناشناخته است با این وجود عوامل خطر شناخته شده در ابتلا به این بیماری عبارتند از: سن بالای ۵۰ سال، جنس مذکر، سابقه ی خانوادگی، ابتلا به دیابت، مصرف دخانیات و الکل و ساکنین شمال اروپا. در ابتدا برای درمان این بیماری از روشهای غیر جراحی استفاده می شود که معمولا تاثیر اندکی دارند. از جمله درمانهای غیر جراحی می توان به تمرینات کششی، تزریق استرویید در موضع، تزریق آنزیم ایکسافلکس و پرتو درمانی اشاره کرد. تراشیدن، کرم ویتامین E و اولتراسوتد بعضی دیگر از درمان هایی هستند که مورد آزمایش قرار گرفته اند، اما به طور کلی موفق نبوده اند.روشهای جراحی نیز که توسط پزشکان فوق تخصص ارتوپدی دست انجام می گیرد شامل جراحی باز (فاسیکتومی) و یا استفاده از سوزنهای آپونوروتومی است.

بیماری دوپویترن (Dupuytren's Disease)

templateA/navbar

templateA/articles/articlesList

templateA/body

templateA/footer

templateA/layout

thumbnail_logo.png

logo.png

اطلاعات صحیح نوبت دهی اینترنتی، آدرس و تلفن مطب را از سایت رسمی من بخواهید. دکتر داخلی | متخصص بیماری های داخلی | تهران | سه راه طالقانی

وبسایت رسمی دکتر مازیار پورکسمایی

login page

مشاوره بیماری های داخلی با دکتر مازیار پورکسمایی